Kader'den Suriye'ye
Zeki Demirkubuz’un Masumiyet’ini,
Kader’ini bir kez bir kez daha izliyorum. Geceleri uykularım
kaçıyor. Açıyorum aynı sahnelere tekrar tekrar bakıyorum. Bıkmadan usanmadan. Korkuyorum.
Nerelere doğru evrildiğimizi düşününce zonkluyor beynim. Geçen gece sokaklardan
geçerken bir çocuk parkında gözüme takılan Suriyelilere dalıp gidiyorum. Bir battaniyenin
altında hayata tutunmaya çalışan mültecilere. Sonra filmdeki gibi saplantılı
bir aşk yüzünden Kars’tan Diyarbakır’a gözünü karartıp gidenlere yanıyorum. Bir
parça ekmek ve birazcık ta su işte. Parklar köşebaşları lebalep dolu. Zengin sofralara
kurulurken göremediğimiz nice yangın yerleri, sefalet. Filmi kapatıyorum. Tekrar
dışarıya atıyorum kendimi. Parklara doğru…
Yorumlar