moroccom - sinema ve edebiyat üzerine...

Kayla gibi bir kutu hazırlamalı diyorum gelecek için. Gelecekteki bana gönderilecek mesajlar ve eşyalar olmalı. Belki birkaç küçükte not içinde. Sonra o kutuyu açınca bakıp düşünmeli "neler hedefledim?", "nereye varmak istiyordum?" sorularının yanıtlarını daha iyi bulabilirdim belki. Film açıkçası çok durağan ilerliyor ve bu durağanlık açıkçası beni memnun etti. Ortaokuldan liseye geçmenin son aşamasında olan bir kızın kısa bir zaman dilimi içerisinde yaşadıkları gerçekçi şekilde yansıtılmış. Akranlarından farklı olması hatta sınıfın en sessizi olarak seçilmesi ama bunun yanı sıra öz güveninin yüksek olması Kayla'yı diğerlerinden ayırıyor. Sosyal medya kullanımı bütün yaş gruplarında o kadar yüksek ki şaşırmamak mümkün değil. Yüzlerce genç aynı anda parlak bir ekrana bakıyorlar. Birbirleri ile diyalogları çok az. Göz teması bile kurmaktan çekinen bir jenerasyon gelmiş ve gidiyor. Yönetmen  Bo Burnham çok genç biri. 90 doğumlu daha. Ama anlatt

Terlik Kısa film, Slippers Short Movie from Baris Sarhan on Vimeo . Eskitmeye kıyamadığımız günler hatırına izlenmeli.  Bir de çocuklar birbirlerine karşı ne kadar acımasız öyle değil mi? Akran zorbalığı okullarda o kadar yaygın ki. Fiziksel görünüme göre yargılamaya daha küçük yaşlarda başlıyoruz ve bütün yaşamımızda devam ediyoruz. Mobbing ile altımızda çalışanları esir alıyoruz.  Bize dayatılan bir sürü kural var. Kurallar bizi yönlendiriyor ve bu sarmaldan kurtulmak ta mümkün olmuyor.  Kurallara karşı koymak adına "diren terlik" demeli.

İki erkek arasına sıkışıp kalmış yine bodrum katında yaşayan bir kadınının öyküsü. Ufacık evlerinde televizyona ve çocuklarına sarılarak ayakta kalan kadınların hikâyelerini iyi anlatıyor Demirkubuz. Şehirde yaşayan kadınlar bunlar. Her gün yanı başımızdan yıkılacakmış gibi yürüyen umudunu yitirmiş kadınlar. Dışarıdan bakınca albenileri, ışıltıları olmayan ama bir volkan gibi patlayan kadınlar.  Ne yapacakları belli olmayan ama sonunda erkeklerin dünyasında ezilip yiten kadınlar.

Zaman nasılda hızlı geçiyor Alejandro. Yanağında kurşun izleri şimdi. Neyin mücadelesini verdiğini bilmeden devam eden bir savaş. Belli intikam için yaşıyorsun. Omuzlarında kurşundan külçeler. Çocuklar var Alejandro çocuklar. Cepkeni paramparça çocukların koşuşturduğu sokaklarda kol gezen ölümler var. Tüneller var Alejandro. Nefesini kesen tüneller. Ufacık bebeler annelerinin kollarında. Zifiri karanlık. Çölde geceleri çok soğuk var Alejandro. Hayatında hiç görmediğin yan koltuktakine sarılacak kadar üşüdüğün zemheri soğukları var. Bir de ne   var biliyor musun Alejandro. Umut var. Koyu karanlıkta parlayan bir çakmağın alevleri var. Bu savaş bitmeyecek belki ama sen umudunu hep koruyacaksın Alejandro.

Kaçımız artık iyi bir şiirin izini sürüyoruz ki. Dünyanın herhangi bir yerinde, yeryüzünün herhangi bir köşesinde iyi bir şiir okumak, dinlemek için çaba sarf edenler olması ne güzel. Filmin İsrail yapımı ilk versiyonu olmasına rağmen ben ABD yapımını daha çok beğendim. Bunun başrol oyuncusu ve yönetmenin tercihleri ile ilgili olduğunu düşünüyorum. Belki de bu coğrafya ve toplum farkı ile de ilgili olabilir.

Filmin konusu kısaca bir din adamının bir çevre eylemcisine dönüşmesinin hikayesi. Kolaylıkla olmuyor bu tabi. Kendi inancını ve inanç sistematiğini sorgularken kendi öz yaşamı ile de hesaplaşmak durumunda kalıyor.  Bir başına kaldığında kendine söyleyemediklerini kiliseye gelen bir avuç topluluğa söylemek zorunda kalması ve içselleştiremediği inancı trajik olaylarla gözünü açıyor. Oğlunu ülkesi için savaşmaya uğurlarken ki ruh hali karşısına çıkan bir çevre eylemcisi sayesinde büsbütün karmaşıklaşıyor. İçindeki dini motivasyon bir çevre duyarlılığına bürünüyor. İnsanoğlunun bu dünyaya ettiklerini bir dine yamamaya çalışanlarla çatışırken aşkı da buluyor belkide. Ölenlerin ardından yas tutmak yerine doğanlar için bir şeyler yapmak onun tek gayesi oluyor artık...

İnsanoğlu hayvan gibidir.  Onları serbest bırak,  kendi sefaletlerine hapsedilmiş  köleler olduklarını farkederler.  Şu anda, acı çekiyorlar  ama bilmiyorlar. Güzel sözler... Bak. Onu görüyor musun?  Ben onları sömürüyorum,  onlar da şu zavallı adamı sömürüyor.  Bu durdurulamaz bir zincirleme reaksiyon. Belki o hiç kimseden faydalanmıyor. Bu imkansız.

Her koruma eylemi bir yaratma eylemi Korunan her şey yaratmayı yeniliyor Yaratmaya böyle katkıda bulunuyoruz