moroccom - sinema ve edebiyat üzerine...

Keşke bir zerre olsaydım. Hep böyle düşünüyorum artık. Geriye dönüp baktığımda önüme gelen(önümden geçen) tüm hayaller, beklentiler ve fırsatlar üzerine artık böyle düşünüyorum. Ve korkmuyorum da. ne olacaksa olsun diyorum. olsun işte... kimin beni sevdiği ya da sevmediği bile bir anlam ifade etmiyor. Güzellikte çirkinlikte. Sadece yaşamak istedim insan gibi ama olmadı işte.

Zeki Demirkubuz’un Masumiyet’ini,  Kader’ini  bir kez bir kez daha izliyorum. Geceleri uykularım kaçıyor. Açıyorum aynı sahnelere tekrar tekrar bakıyorum. Bıkmadan usanmadan. Korkuyorum. Nerelere doğru evrildiğimizi düşününce zonkluyor beynim. Geçen gece sokaklardan geçerken bir çocuk parkında gözüme takılan Suriyelilere dalıp gidiyorum. Bir battaniyenin altında hayata tutunmaya çalışan mültecilere. Sonra filmdeki gibi saplantılı bir aşk yüzünden Kars’tan Diyarbakır’a gözünü karartıp gidenlere yanıyorum. Bir parça ekmek ve birazcık ta su işte. Parklar köşebaşları lebalep dolu. Zengin sofralara kurulurken göremediğimiz nice yangın yerleri, sefalet. Filmi kapatıyorum. Tekrar dışarıya atıyorum kendimi. Parklara doğru…