moroccom - sinema ve edebiyat üzerine...

Kare korunaklıdır. Kere güvenlidir. Ama ya karenin dışına çıkarsak nelerle karşılaşabiliriz. kendi korunaklı sınırlarımızdan çıktığımızda yaşayacağımız maceralı yolculuk bizi nereye sürükler. Peki ya sanat? Toplum veya birey için nasıl yapılırsa ve ne için yapılırsa yapılsın sanatın insanın ruhunda inşa edeceği ne var? Toplumun neresinde olduğumuzu bile bilmiyoruz. Toplumun bize bakışı. Hep kendimiz önemliyiz ve bu önem bazen o kadar büyüyor ki boğuyor yeteneklerimizi, vicdanımızı ve çevremizi Devam edecek... 

1 en çok istanbula benzeyen gözlerini sevdim gözlerinde devrik cümleler gibi bakan kederi esirgeyen bağışlayan aşkın adıyla başladım sana erkekliğim bedeninde kim bilir kaç kez hatim indirdi kim bilir kaç kez yazdım kendimi arka sayfalarına hayatının faili meçhul bir cinayet haberi gibi kırlangıç fırtınalarına benzeyen yüzünü sevdim jilet yansıması gibi yüzüme çarpan yüzünü yüzünün avuçlarımdaki yasa dışı hüznünü hani geceyarıları gök gürültülerine kulak kabartır gibi hani bir ırmağın kendini denize dökmesi gibi hani iki arada bir derede telaşlı sevişmeler gibi hani anlarsın ya suçüstü bir aşk gibi bulup bulup yitirmeyi sevdim seni ustura suskunluğuna benzeyen ellerini bana olmadık şeyler düşündüren ellerini beni içimin gizlisinden alıp her karartma gecesi en argo şiirlere rehin bırakan ellerini sevdim bana bu kenti bu ülkeyi ve bu dünyayı bana bu en ahlaksız çağını zamanın bana güneydoğudaki çocuk ağlamalarını unutturan dokunduğun her yerinde bedenimin sigara y

yorgunluğum sendendir gözümde hep gece nöbetleri tarihe düşecekler kaydımı yüzü vuran mum aydınlığı sendendir belki sahafın birinde bulacaklar adımı biteviye içsel yolculuklar... ve sonrasında eşikte beklemeler...

Bir tiyatro sanatçısı. Kendi çapında bağımsız bir hayatı var. Bağımsızlıktan kastımız ekonomik olarak özgürlüğün yanında, kimseye minnet etmeden yaşayan bir erkeğin kanatları altına girmeyi reddeden feminist bakış açısına sahip ve güçlü bir kadın. Hayatına çeşitli zamanlarda erkekler girmiş ama böyle güçlü bir karakterle uzun süreli birlikte olmayı başaramamışlar. Dizi film furyası esnasında tipi dolayısıyla bir yapımdan teklif alıyor ve maddi imkânsızlıklarını da aşabilmek için kabul ediyor.(güzel bir ev hayali nedeni ile) yoksa genelde tv de yapılan işlerin çok dejenere edici olduğunu düşünüyor. Dizideki rolü kendisine tamamen bir zıt karakter. Biraz salak, aynı zamanda sakar olan ailesinin devamlı surette sen evde kaldın demeleri yüzünden bir çok talibinin sonunda bir taksici ile nişanlanan bir kadını canlandıracak. Dizideki taksicinin kayınvalidesi çok baskın bir karakter. Dizi çok tutunca herkes onu kendi kimliğinin dışında dizi kimliğindeki gibi zannediyor. Dizi esnasınd

Yugoslavya güzellemelerini ben de sevmem Marko. Ama ne güzeldi Yugoslavya be Marko.  Bir arkadaşım vardı. İsmi Özgür. İlkokul ikideyim o zamanlar. Yugoslavya’ya gidiyoruz biz dedi. Yeşilin envai tonunu barındıran dağlarından bahsetti. Saraybosna’dan, Belgrad’dan Mostar’dan Banya Luka’dan.   Sonra gitti Marko. Yıl 1985 olması lazım. Birkaç yıl sonra çıkageldi Yugoslavya’dan. Aynı sınıfa, aynı arkadaşlığa kaldığımız yerden devam ettik. Her muhabbette konu hep Yugoslavya’ya geliyordu. Bize Yugoslavya’nın her şeyinden bahsediyordu. Yolları, insanları, doğası… Sonra o güzelim hayat kâbusa döndü Marko.   Herkes en yakınınıdakini boğazladı. Aynı senin akıbetin gibi. Senin için ağlayabilseydik Marko. Srebrenica’da ölenler için ağlayabilseydik. Boğazımda bir yumruk Yugoslavya. Boğazımda sert bir yumruk.

Kırk Kırkbir değil bak. Uzun bir yol belki. Olabilirdi. Yapabilirdim Dediğim bir sürü şey. Başımı yastığa koyduğumda pişman olmadığım hiçbir şey yok Kırk işte Kırkbir değil Penceremden gördüğüm çatılar Uzaklarda hala büyümeye çalışan birkaç fidan Değişiyor hayat Bazen unutuyorum isimleri Kırk altı üstü Kırkbir değil. Dolanmadan, dolandırmadan Düz mantıkla Bilip anlamak istedim Tüm uğraşlar Bunun içindi. Kırk diyeceğim Kırkbir değil.

Bazen iyi ki Ken Loach gibi adamlar var diyorum. her şeyi ayan beyan sektirmeden, taca atmadan ne güzel de anlatıveriyor. İşte bu kadar. Kral çıplak yada Kraliçe çıplak.. İş yok. Sosyal güvence yok... İnsanların birbirlerinden başka tutunacakları da yok işin açıkçası... Yüzyılların güneş batmayan imparatorluğu ama yoksulluğun her yerde apaçık hissedildiği bir ülke artık İngiltere. başka yerlerden gelen sermayelerle ayakta durmaya çalışırken ülkenin asli unsurlarının ikinci plana atıldığı bir yer artık... İyi ki varsın Ken Loach...

Biliyor musun?  İçimde Bir Orman Vardı Kocaman Yemyeşil Bi anda yandı kül oldu gitti... Böyle diyor Kemal. O köy meydanında rastladıkları düğünde köylü kız çocuğunun saçlarını örerken kuruyan yanıp kül olan o ormanın gözlerine nasıl da bakıyordu. Bazen kül olan yeniden harlanır Kemal. Mecburiyetler kenara itmiş görünür ama gün gelir aynaya bakarken kendi gözlerine denk gelirsin. Korkutur seni... dumanı hala tütüyordur sevdanın.

Bütün hayatını silip atmışsın. Seni sevenleri ihmal etmişsin hatta daha da ilerisi tahkir edip uzaklaştırmışsın. Son çare olarak ta askere gidip bir daha geri dönmemişsin. Askerlik farklı bir yer. Çokça düşünme fırsatı veriyor insana. Aileni, memleketini arkadaşlarını düşünüyorsun. Sevdiğin bir kız varsa o da geliyor aklına arada sırada. Bir gün haber alıyorsun. Engelli kardeşin ölmüş. Hatırına daha çok düşüyor işte şimdi. Engelliydi ve sen ondan utanıyordun. Utandıkça daha çok kaçma ihtiyacı hissediyordun. Uzaklaştın ama o sorunlar hiç bitmedi. Daha çok yakınlaştı sana. Ve bir gün karar veriyorsun kardeşinin ölümüne sebep olanlar daha doğrusu onu öldürenlerle yüzleşmek ve en nihayetinde bir intikam hissi. Herkesi öldürebilirsin bütün insanlardan intikam alabilirsin ama başını yastığa koyduğunda zihnine ve vicdanına düşen senin sorumlulukların. Onlardan hiçbir zaman kurtulamayacaksın. Ve işte o zaman kendinden bile intikam almak isteyeceksin…

Son nefesini vermekte olan arkadaşının usulca kulağına fısıldadı. "Bütün keyifler bizim olacak" Su durdu. Hayat durdu. Okul bahçesinde çocukların cıvıl koşturmaları durdu. "Ocakbaşı da yaparız kardeşim" Gözleri düştü. Omuzları kardeşinin kollarının üzerine düştü. Ve bir yavrucak girdi kadraja. Garip ve yalnız bebekleri ülkemin. Babalarının ardından bakakalan bebekler... Keyifler keşke hep bizim olsa be Turan... Dünyanın tüm keyifleri... aşkları...