Kadim bir belgesel...

Kadim isimli bir belgesele rastladım gecenin bir yarısında. Genç bir yönetmen(Okan Avcı) çektiği belgeseli anlatıyordu. Marshall yardımından, 12 Eylül darbesinden falan bahsetti sonra. Babaannesinin filmin en önemli öznesi olduğunu ve bu tarihi olayların onun yaşamına çektiği teğetler hakkında konuştu. Kısa sürdü anlattıkları. Bu konuşmadan bir tek aklımda kalan “babaannemin bir tek inancı ve çocukları ile torunları var” demişti.(tam olarak bunu söylememiş olabilir ama bunu ifade ettiğine eminim) Benim bu belgeseli izlemem için en büyük sebepte bu oldu.  Belgesel tan yeri ağarmadan bir evin damından doyumsuz bir manzara ile açıldı. Dağların ardına saklanmış kızıllıklar çıkmak için gün sayarken bir yaşlı teyze(yönetmenin babaannesi olan Ayşe Avcı) elinde ibrik ile o manzaraya karşı ömrümün gördüğüm en güzel abdestini alarak kuzine sobanın yanında namaza durdu. Yönetmen, sırf bu kadar bir sahneyle bıraksaydı bile benim için en sağlam sinemacılardan biri olurdu buna emin olun. Sonra onun yaşamından ayrıntılar ekrana geldi ve onun yaşamı ile beraber küçük bir “güzel ülkem”in tarihi. Bu belgeseli izlerken kendi yaşlılığım, kendi geleceğim ve kendi hayat serüvenimi de hep birlikte düşündüm. Ne olacaktık ve nereye doğru sürüklenecektik. Bu memlekette iyi ki Ayşe Teyzeler var diye düşündüm.  Yönetmene imrendim açıkçası. İnsanın son anında ne yapmak istersiniz diye sorduklarında vereceği cevaplardan biridir belki de bu belgesel. Genç yönetmen hayatının en başında ömrünün en güzel şeyini yapmış(şimdilik). Umarım sinema serüveni bu minvalde ilerler ve ülke insanına bakış açısı da bu noktadan hiç ayrılmaz.