Klişeler bazen güzeldir...

Bazen tek bir yazı çok şey anlatabilir. Bazen bir duruş, bir bakış hayatımızın akışını değiştirebilir. Bazen klişe diye küçümsediğimiz şeyler bize iyi gelebilir. Bazen ilk başlarda sevmediğimiz şeyler sonrasında bize kendini sevdirebilir.

İncir Reçeli de öyle oldu kendi açımdan. Çok klişe vardı. Çok ajitasyon vardı. Çok… çok… çok… ama sonra düşündüğümde insan ruhu bazen klişeleri, ağlamayı, daha çok acı çekmeyi seviyordu ve bu acılar bir çeşni katıyordu yaşamın tadına.

Tavanından sular damlayan bir odada aşk acısı çeken bir adamın gitarın tellerine dokunup şarkı söylemesi izlemek klişe de olsa bazen güzel görünüyor. Sigarayı teline sıkıştırıyor gitarın. Sular şıp şıp damlıyor ve adam avazı çıktığı kadar bağırıyor.

Hayatta ardı sıra bu kadar klişe ve ajitasyon olmaz belki ama başta da yazdığım gibi klişeler bazen güzel…