Karnım Acıkmıştı...

Karnım acıkmıştı. Pencereden dışarıya baktım. Kar lapa lapa yağıyordu. Alnımı pencerenin camına dayadım; sonra yanaklarımı. Gözlerimle bir kar tanesini izledim. Sokağın köşesindeki bakkalın hayal meyal seçilen ışığını gördüm.

Orada bir ekmek olmalıydı bayatta olsa. Vestiyerden montumu aldım. Çekmeceden şapkamı çıkarıp başıma geçirdim. Holün ışığını kapadım. Kapının arkasındaki anahtarı alıp kendimi dışarıya attım. Açlık içgüdüsü, soğuktan daha baskın geldi. Apartmanın otomatı beni görünce yandı. “Sensörler” dedim içimden “sensörler”. Belki de gülümsedim ama kimse görmedi.

Merdivenleri beni takip eden ışıkların eşliğinde indim. Sokağa açılan giriş kapısını sıcak bir ekmeğin hayaliyle hızlıca açtım. Sokak bembeyazdı. Burnuma gözlerime kar taneleri değiyor sonra usulca eriyordu. Terliyor gibiydim sanki. Yürüyordum güdülerimin esiri olarak.

Arabalar tek tük park etmişti yolun kenarına. Sabaha kadar tüm yolların kapanacağı hissi korkuttu beni önce. Sonra umutlandım. Okula gitmemek, işe gitmemek, bir kitapla kucaklaşmak gün boyu güzel gözüktü tüm bu düşler gözüme, ağır ağır yürüdüm. Eldivenleri elime geçirmeye üşendim. Montumun ceplerine koymak hoşuma gitti. Yürüdüm izler bırakarak.

Bakkala yaklaştıkça midem kıyıldı iyice. Bakkalın önündeki meşrubat dolabının kapısına kilit vurulmuş üzeri tamamen karla kaplıydı. İçeride solgun bir ışık. Açtım kapısını usulca bakkalın. Kapının üzerine takılmış çın çın etti. Sağda ekmek dolabına yöneldim.

Sanki kimse yok gibiydi. Dolabın arkasında sobanın başında bakkal kestiriyordur herhalde diye düşündüm. Dolabın kapağını açtım. Alt rafta taş gibi olmuş bir kuru ekmek kalmıştı sadece. Kaderime razı oldum bu gece vakti. Elime aldım. Bakkalın kestirmesi muhtemel soba kenarına doğru birkaç adım attım ki. O yönden “çaat”diye bir ses geldi. İrkildim birden. Kar, ruhumu da dondurdu sanki.

Devam Edecek…