Tirebolu: Uzak Çocukluk Ülkesi

Necdet Şen, saygıdeğer bir adamdır benim için. Yayın dünyasında eğilmeden, bükülmeden kalabilmiş nadir insanlardandır.

Yeni bir kitabı çıkmış; ismi Nereye. Böyle, birazcık taşradan bahsetse bile bu tarz kitapları seviyorum. İşin içine çocukluk hatıraları da girince "aç-iç-oku" oluveriyor.

Aşağıda onun kitabından -Tirebolu: Uzak Çocukluk Ülkesi- başlıklı bölümden bir alıntı yapıyorum.

...

(30 küsur yıl evvel)

On yaşındakiler abi, yirmi yaşından büyükler ise moruktu gözümüzde ve malum nesnenin adı "çük" idi henüz. Biz birkaç komşu çocuğu, üşümeyelim diye üstüste giydirilmiş el örgüsü kazaklar, babalarımızın eski pantolonlarından tornistan edilmiş bol pantolonlar, çirkin plastik sandaletler içinde koşuşup zıplaşarak enerji fazlamızı harcamaya çalışırdık. Tommiks kutsal kitaptı. Oyun alanımız ve koşuşturma güzergahımız annelerimizin bize seslendiğinde sesini duyurabileceği görünmez bir çemberle sınırlıydı; dışına çıkamazdık.

Ama çocuktuk, kanımız kaynıyordu, merak duygusu ruhumuza çöreklenmiş şeytani bir eğilimdi. Karşıdaki tepenin ardında ne olduğunu kendi gözlerimizle görmek istiyorduk.
Bir baktık ki, almış başımızı gitmişiz Kilise Burnu'nun oralara doğru. Fındık bahçeleri içinde "huaaaa!" "yeaaaa!" diye bağırıp çağırarak, hendekleri çitleri ve çortları keşfederek dolanırken evden epey uzaklaşmışız.

Keşif gezisi sırasında karşılaştığımız tek insan, eşeğine ot yüklemiş bir köylü oldu. "Selâmün aleyküm emice" dedik, "aleyküm selâm agacuum" diye aldı selâmımızı. Karnımız acıkınca da eve döndük.

Hangimizin annesiydi can sıkıntısından pencereye çıkıp sokağa doğru oğlunun adını bağıran bilmiyorum ama yokluğumuz farkedilmişti biz uzaktayken.
Merak duygusu ruhumuza çöreklenmiş şeytani bir eğilimdi. Karşıdaki tepenin ardında ne olduğunu kendi gözlerimizle görmek istiyorduk.

...