Berber'de Televizyon

Berbere gidip bir traş olacaksın. Dükkânın kenarına koskocaman bir televizyon yerleştirmiş hem seni traş ediyor hem de diziyi takip ediyor. Herhalde anladığım kadarıyla gündüzleri akşam yayınlanan dizilerin tekrarları oluyor. Çünkü bir ara kalfa ustasına "Abi! bu çok eski bölüm. Bu bölüm geçen yıl yayınlanmıştı" dedi.

Gazete büfesine(şimdi kiosk diyorlar) uğrayıp bir gazete alıyım diyorsun, açmış sabah sabah o da yine bir dizi seyrediyor. Allah… Allah… diyorum. Dünyada en çok televizyon izleme rekorunu ABD ile elimizde bulundurduğumuz aklıma geliyor. Bu sefer birincilik bizim için çok kolay bir başarı.

Zeki Demirkubuz filmlerinde kullandığı temel bir klişe vardır. İnsanlar televizyonu büyük bir huşu içerisinde seyrederler. Hatta bazı sahnelerde televizyonun önünde diz çökmüş sanki ibadet eder gibi yapan insanlar beyaz perdeye yansır. bu televizyonun kutsallık hali gitgide bambaşka bir hale bürünüyor.

İlk televizyon yayınının ülkemizde başlamasından sonra evine televizyon alanların ona değer vererek dantellerle kaplamalarından daha öte bir durumla karşı karşıyayız sanırım. O zamanlarda çok zor ulaşıp alınabilen bir meta olmasından ötürü, eşyayı koruma güdüsüyle hareket ederlermiş insanlar. Ama şimdi o kadar kolay alınabilen bir meta haline geldi ki televizyon. Her gün ayrı bir çeşidi(plazma, lcd) çıkıyor. Biraz ucuzlayınca geceden sıralara giriliyor marketlerin/alışveriş merkezlerinin önünde onu alabilmek için.

Zeki Demirkubuz’un filmlerinde resmedilen kompozisyon, şimdilerde bambaşka bir görünümde ve ruhaniyetini koruyor. Evet bizler televizyonu seviyoruz ve bu sevginin bir tezahürü olarak ta onu kutsuyoruz. Orada gördüğümüz her kurguyu gerçek dünya ile karşılaştırıp onun üzerinden yorumlamalarda bulunuyoruz.

Durum vahim işin özü.

Niyet hayr, Akıbet hayr…