moroccom - sinema ve edebiyat üzerine...

Herkes ne çabukta kendi hegemonyasını kuruyor mesleğinde. gençlik yıllarında sergilediğimiz idealist yaklaşımlar yaşlandıkça yerini saplantılı durumlara bırakıyor. Yaşayamadıklarımız mı bizi bu duruma itiyor bilemiyorum. Saplantılar, takıntılar ve daha benzeri bir çok durum... Tuhaf filmler çekmeye başlıyoruz yaşlandıkça. Bilinçaltımız ortaya "pattadanak" dökülüyor. kurduğumuz o dirençli kale yıkılıveriyor. İşte sevdiğimiz bu yönetmen tuhaf adamın biriymiş. bazen iyidir tuhaf insanlar ama çok çok tuhaflaştıkça işin rengi değişiyor. Filmler manyaklaşıyor. İdealler çürüyor ve en nihayetinde kurduğumuz kaleler kumdan hale geliyor. Bir küçük dalga dümdüz ediyor.

Ne çok günahımız var. .. eksilmeyen ve günden gümne artan günahlar… birşeylere inanma ihtiyacı bizi oradan oraya savururken her tutunduğumuz dalın kırılması daha kötü olayların içine sürüklüyor bizleri… Toplumun modernleşmesi ile birlikte belki dini bakımdan ihtiyaçlarımızın azaldığını veya gerke kalmadığını düşünüyoruz ama karşılaştığımız her büyük sorun bizi mistik güçlerin içine çekiyor. Böylelikle görebildiğimiz elimizle kavrayabildiğimiz cisimlerin dışında birşeylere inanma duygumuz daha da çok gelişiyor. Modern zamanların en büyük çelişkisi de bu belki… Film ile ilgili yazılacak çok şey var ve ben ilk kez izlediğimden beridir büyük bir heyulanın altında kaldığımdan şimdilik bu kadarla yetinmek taraftarıyım. Filmle ilgili düşündükçe aklıma birşeyler geldikçe karalamaya devam edeceğim. Kafam çok karışık çook.