moroccom - sinema ve edebiyat üzerine...

Kadim isimli bir belgesele rastladım gecenin bir yarısında. Genç bir yönetmen(Okan Avcı) çektiği belgeseli anlatıyordu. Marshall yardımından, 12 Eylül darbesinden falan bahsetti sonra. Babaannesinin filmin en önemli öznesi olduğunu ve bu tarihi olayların onun yaşamına çektiği teğetler hakkında konuştu. Kısa sürdü anlattıkları. Bu konuşmadan bir tek aklımda kalan “babaannemin bir tek inancı ve çocukları ile torunları var” demişti.(tam olarak bunu söylememiş olabilir ama bunu ifade ettiğine eminim) Benim bu belgeseli izlemem için en büyük sebepte bu oldu.   Belgesel tan yeri ağarmadan bir evin damından doyumsuz bir manzara ile açıldı. Dağların ardına saklanmış kızıllıklar çıkmak için gün sayarken bir yaşlı teyze(yönetmenin babaannesi olan Ayşe Avcı) elinde ibrik ile o manzaraya karşı ömrümün gördüğüm en güzel abdestini alarak kuzine sobanın yanında namaza durdu. Yönetmen, sırf bu kadar bir sahneyle bıraksaydı bile benim için en sağlam sinemacılardan biri olurdu buna emin olun. Sonra

Ercan Kesal, dün bir yazı yazmış yetimler ve kendi yetimliği ile ilgili. Yazının tamamını buradan okuyabilirsiniz. Ben sadece bu yazının en yürek yakıcı bölümlerini burada paylaşacağım.  ... Faruk öldü bir ay sonra. Cenazesine gittim. Mahalle arasında küçücük bir cami. Az sayıda cemaat. Namaza durduk. Hemen yanımda Faruk’un babası ve küçük oğlu. O da namazda. Tam helallik alınıyor, ardından dua faslı başlayacak, çocuk yavaşça musalla taşının yanına gitti. Babasının, kefeniyle konulmuş cenazesine yanaştı ve başını onun göğsüne koydu. İmam ve oradakiler, bir süre manasızca baktık çocuğa. Babası hâlâ yaşıyordu sanki ve o kadar alışkın bir tarzda koymuştu ki ölünün göğsüne başını… “Yetim işte.. Ne yapsın” diye mırıldandı yanımda dikilen mahallenin berberi. ... Avanos.. Ağustos akşamı.. Sekiz dokuz yaşlarındayım. Salonun bahçeye açılan penceresi açık. Ilık bir rüzgâr bahçeden gelen kokuları içeriye taşıyor. Evde kimse yok. Annem ve kardeşlerim niye evde değiller, bilmi